 (1999) bleven de hoofdpersonen, Tycho en Oliver, leven in mijn hoofd. Ze kwamen ook terug in vragen van lezers - hoe was het ze vergaan na de zomer die ze in dat eerste boek meemaakten? 

Dat nadenken en die vragen resulteerden in 

, alleen gaat het bij dit boek met name over Tycho. Het speelt een halfjaar na terugkomst uit Noorwegen (zie 

) en hij heeft geen contact meer met Oliver gehad. Toch is de liefde nog altijd levend. Hoe kan dat? Tycho probeert het uit te zoeken in onverstuurde mailtjes aan Oliver. Tegelijkertijd zijn er allerlei nieuwe dingen in zijn leven. Hij begint zijn studie aan de Nationale Schrijfacademie en hij gaat op kamers wonen met de betoverende Vonda en met danser Moritz. Tycho leert via hen de muziekindustrie en het gay uitgaansleven kennen, en dat eindigt in een wilde finale in Riga, Letland.

 vooral een boek over liefde, dit boek gaat meer/ook over vriendschap. 

Ons derde lichaam

 schreef had ik voortdurend koorts. Het was eigenlijk mijn eerste echte proza-boek en ik wist niet precies wat ik aan het doen was. Maar de twee achttienjarige hoofdpersonen, Tycho en Oliver, waren in mij verschenen, en zij bepaalden wat er gebeurde. Ik volgde ze met de pen en ik moest dat zo snel doen dat mijn hoofd ervan begon te gloeien – letterlijk.

Tot dan toe had ik – als ik ze al kon vinden - queer boeken gelezen die vooral tragisch waren: dood en verdriet waren nooit ver weg. En nu wilde ik een boek schrijven dat ik vijftien jaar eerder zelf had willen lezen, een boek als een gloed, waarin veel onder schot mocht komen te staan, maar niet de liefde zelf. Ik wilde proberen om de opvlammende liefde tussen twee jongens van binnenuit te beschrijven. 

Het boek was niet gebaseerd op een autobiografische liefde, maar ik gebruikte wel mijn reizen naar Knoxville, Tennessee en Noorwegen als decor. Ik begon, probeerde, faalde, begon opnieuw, en na een tijd was er een manuscript dat Querido wilde uitgeven.

Hoewel ik nauwelijks stuur had op de loop van het verhaal, wist ik één ding zeker: de hoofdpersonen zouden elkaar, hoewel ze aan het eind door afstand en tijd gescheiden zouden worden, niet loslaten. Tycho en Oliver bleven dus leven, ook nadat het boek klaar was. Ik schreef daarom later nog twee boeken, 

 (2006, over Tycho die gaat studeren als hij thuiskomt uit Noorwegen) en 

 (2015, over de Oliver van twee jaar vóór de 

). Dat kwam door die jongens zélf, maar ook door een geweldig geschenk dat ik kreeg: Tycho en Oliver bleven, tot op de dag van vandaag, opduiken in berichten van lezers.

Nu zijn er inmiddels vertalingen in verschillende landen, en in 2022, drieëntwintig jaar na het eerste begin van Tycho en Oliver, kwam er ook een Amerikaanse editie, waarmee het boek dezelfde reis aflegde als de jongens destijds. Maar intussen hadden de lezers mijn leven al voorgoed veranderd. Ik begreep door hun reacties dat boeken niets zijn als er geen overkant is: jongeren die het tot hún boek willen maken. Iemand schreef dat hij het gebruikte als liefdesverklaring aan zijn beste vriend, een andere schreef dat hij het boek zeventien keer las, en weer een ander schreef geen mails aan mij, maar aan Tycho. Van hen en anderen leerde ik dat een boek dient om koorts door te geven – al is het maar naar een paar hoofden.

De dagen van de bluegrassliefde

, met tekeningen van Hanneke van der Hoeven was verschenen, hielden zij en ik contact. Ze vertelde me dat ze graag eens brede scènes wilde tekenen, 'misschien de 

Ik onthield die opmerking en begon een jaar of wat later aan een eerste versie van mijn bewerking van het bekendste toneelstuk van Joost van den Vondel (1587 - 1679).

Ik begon in het wilde weg, en na een heel aantal pogingen vond uitgeverij Querido het uitgeefwaardig. Mede dankzij de vele swingende tekeningen van Hanneke en de strakke vormgeving van Barbara van Dongen Torman werd het boek mijn eerste echte bekroonde succes, met de Gouden Zoen 1999 voor het beste boek voor jongeren en een eervolle vermelding van de Woutertje Pieterseprijsjury. 

Edward van de Vendel

prijs: Gouden Zoen

Ons derde lichaam

De dagen van de bluegrassliefde

Gijsbrecht