Edward van de Vendel

Toen ik De dagen van de bluegrassliefde schreef had ik voortdurend koorts. Het was eigenlijk mijn eerste echte proza-boek en ik wist niet precies wat ik aan het doen was. Maar de twee achttienjarige hoofdpersonen, Tycho en Oliver, waren in mij verschenen, en zij bepaalden wat er gebeurde. Ik volgde ze met de pen en ik moest dat zo snel doen dat mijn hoofd ervan begon te gloeien – letterlijk.

Tot dan toe had ik – als ik ze al kon vinden - queer boeken gelezen die vooral tragisch waren: dood en verdriet waren nooit ver weg. En nu wilde ik een boek schrijven dat ik vijftien jaar eerder zelf had willen lezen, een boek als een gloed, waarin veel onder schot mocht komen te staan, maar niet de liefde zelf. Ik wilde proberen om de opvlammende liefde tussen twee jongens van binnenuit te beschrijven.

Het boek was niet gebaseerd op een autobiografische liefde, maar ik gebruikte wel mijn reizen naar Knoxville, Tennessee en Noorwegen als decor. Ik begon, probeerde, faalde, begon opnieuw, en na een tijd was er een manuscript dat Querido wilde uitgeven.

Hoewel ik nauwelijks stuur had op de loop van het verhaal, wist ik één ding zeker: de hoofdpersonen zouden elkaar, hoewel ze aan het eind door afstand en tijd gescheiden zouden worden, niet loslaten. Tycho en Oliver bleven dus leven, ook nadat het boek klaar was. Ik schreef daarom later nog twee boeken, Ons derde lichaam (2006, over Tycho die gaat studeren als hij thuiskomt uit Noorwegen) en Oliver (2015, over de Oliver van twee jaar vóór de Bluegrassliefde). Dat kwam door die jongens zélf, maar ook door een geweldig geschenk dat ik kreeg: Tycho en Oliver bleven, tot op de dag van vandaag, opduiken in berichten van lezers.

Nu zijn er inmiddels vertalingen in verschillende landen, en in 2022, drieëntwintig jaar na het eerste begin van Tycho en Oliver, kwam er ook een Amerikaanse editie, waarmee het boek dezelfde reis aflegde als de jongens destijds. Maar intussen hadden de lezers mijn leven al voorgoed veranderd. Ik begreep door hun reacties dat boeken niets zijn als er geen overkant is: jongeren die het tot hún boek willen maken. Iemand schreef dat hij het gebruikte als liefdesverklaring aan zijn beste vriend, een andere schreef dat hij het boek zeventien keer las, en weer een ander schreef geen mails aan mij, maar aan Tycho. Van hen en anderen leerde ik dat een boek dient om koorts door te geven – al is het maar naar een paar hoofden.

• Wil je de Amerikaanse versie van dit boek bestellen? Dat kan hier.

• Van dit boek bestaat een audioversie, ingesproken door Rik van de Westelaken (zie bestelknop).

• Het Nederlands Letterenfonds maakte er een vertalersfile van, dat lees je hier.

• Eerdere covers, van boven naar beneden, die van 1999, 2006 en 2015: