Edward van de Vendel

Een gelukkige hand van gooien, dat wens je elk jong kind toe, want het leven ligt als een ganzenbord voor elk van ons. Dat is het uitgangspunt van het prachtige boek waarmee Koos Meinderts zijn veertig jaar schrijverschap viert: Zebedeus en het ganzenbord van Wisse.

Die gelukkige hand van gooien wordt Zebedeus toegewenst door Wisse, die de enige zekerheid in ieders leven vertegenwoordigt. De reis van Zebedeus leest als een lucide echo van die uit Alice in Wonderland, maar dan minder grillig, minder grimmig en minder onkenbaar. De episodes in Zebedeus' trektocht doen vertrouwd aan, niet omdat het zo al eens opgeschreven is, maar omdat ze ons metaforisch aan ons eigen bestaan herinneren (wie heeft er niet het gevoel dat hij latere tijd in een tunnel rond heeft moeten kruipen, wie heeft er in zijn leven niet een Zevende Hemel gekend? Et cetera...).

Het schrijven van Meinderts heeft in die veertig jaar steeds een schitterende helderheid gehad, maar dit boek is daar wel een van de beste voorbeelden van. Je hebt - hoe minder fijn Zebedeus' belevenissen soms ook zijn - toch voortdurend het gevoel dat je over het geluk zit te lezen.

De tekeningen van Annette Fienieg zijn doortrokken van eenzelfde soort zonlicht. Wat een heerlijke diepte zit er in haar texturen, wat een fijne kleurkeuzes, wat een gloed, wat een besmuikte blijheid! Was ik een eenmansjury, ik zou nu naar Utrecht peddelen om Fienieg een levenspenseel te gaan overhandigen.