Edward van de Vendel

Er is iets in Mathilde Steins taal dat heel aantrekkelijk is. In het frisse Vuurtorenbeer raakt de hoofdpersoon (ja, een beer die een vuurtoren bedient) verslingerd aan de verhalen over Avonturenbeer, en bij de uitwerking daarvan springt Steins plezier uit de bladzijden. Die verhalen heten dan bijvoorbeeld 'Avonturenbeer op zoek naar de schat van de Bloeddorstige Blauwbil-bavianen' of 'Avonturenbeer ontmantelt een onderaards trollenbastion'.

Met zulke spattende verhalen is het niet gek dat Vuurtorenbeer bijna flauwvalt van bewondering als hij die Avonturenberen ook echt ontmoet. Maar dan blijkt alles natuurlijk anders te zitten en dan blijkt ook dat... nou ja, dat moet ieder zelf lezen. Maar vooral dus vanwege de monterheid en vanwege Steins lekker verse taal.

De tekeningen van de grote Piet Grobler matchen het vertelplezier van de schrijfster. Op elke spread is er beweging en kleur, en ook als er een passage in zwart-wit is, blinkt Grobler uit (misschien zijn die zwart-wit pagina's wel mijn favoriete zelfs). Zalig boek.