Edward van de Vendel

Soms voel je meteen bij een boek dat het geschreven móést worden, dat er een bijzondere overtuiging achter de zinnen schuilt, een bezieling die de tekst doet oplichten. Dat is het geval bij Prinses zonder erwt van Astrid Boonstoppel. Het is een verse novel (of meer een verse novella, want het is een dun werk) over de liefde van Claire (17) voor Wes (19), of eigenlijk over het feit dat Claire zwanger raakt.

Het boek leest schietend snel door de noodzaak die je erachter voelt, maar ook door de keuze voor de vorm. Boonstoppel schrijft vertellende verzen, en dat werkt heel erg goed. Je mist geen enkele nuance, je voelt alle overwegingen die Claire maakt. Want ja, dit boek gaat over abortus. Astrid Boonstoppel voelde na de inperking op abortussen in de VS dat ze erover moest schrijven, en dat doet ze fantastisch. Haar tekst geeft ruimte aan alle fracties van gevoelens en overwegingen die in het proces naar de wel-of-nietbeslissing toe een rol spelen. O, je zou willen dat dit boek door heel veel klassen gezamenlijk gelezen wordt, en dat er gesprekken uit voortkomen die normaal niet gevoerd worden, maar zoveel zouden kunnen uitmaken.

Maar nog even over de vorm: die is literair én toegankelijk, wat volgens mij de mooiste combinatie is. Er is ruimte voor opsommingen, voor bijzondere details, zoals de uitleg over het 'Dunning-Krugereffect', waarbij mensen die ergens weinig kennis van hebben ervan uitgaan dat zij er superieure kennis van hebben. Er zijn mooie details: Boonstoppel noemt wijken en namen uit Rotterdam, waardoor het boek heel écht wordt. Maar ook de ontroering krijgt alle ruimte, en het verdriet van Claire én haar soms wanhopige liefde voor Wes én haar 'erwtje'.

Tot slot citeer ik graag een heel kleine passage die - denk ik - een goed beeld geeft van hoe teder en mooi deze novelle is:

Witoorpenseelaapjes
hebben namen voor elkaar:
unieke piepjes,
waarmee ze elkaar
kunnen roepen.

Vandaag
piepte ik
naar Wes.

(...)