Edward van de Vendel

Het was van jaren geleden dat er een nieuwe titel van Carll Cneut verscheen, en o, wat keken we ernaar uit. Al tijden wilde hij ‘een Pinokkio’ maken, en dat leverde hij met dit boek, zijn eerste bij uitgeverij Querido, met een nuchtere bewerking van het aloude verhaal van Carlo Collodi, door de grote Imme Dros. Het werd een monumentale Pinokkio.
Ik weet niet precies wat Cneuts uitgangspunten waren, toen hij over zijn aanpak nadacht, maar wellicht deden de prachtige hoofdkleuren die hij koos hun werk in zijn hoofd. Het oranjerood dat we al op de cover zien is een stralend hoofdpersonage, en het wordt in het boek prachtig vergezeld van een bijzonder teer lichtblauw. Doordat Cneuts kwastbehandeling op alle pagina’s meegeleverd wordt, wordt de verf levend (bijna zoals de uit hout gesneden pop tot een levende Pinokkio werd). Maar dit keer zijn er ook zwart-wit gebleven stokpoppetjes bij, op de pagina’s die niet van verf zijn. Die stokpoppetjes geven beweeglijkheid aan het verhaal, en het is te zien dat Cneut zich geamuseerd heeft bij het weergeven van al die houten houdinkjes van zijn onderwerp.
Het boek is ook een ode aan James Ensor, de Belgische symbolistische kunstschilder. En tenslotte zijn ook Carll Cneuts dieren (hier: papegaaien, konijnen, katten, een vos) met al hun veren en haren aanwezig. O, Pinokkio werd daarmee niet alleen een glorieuze her-entree van Carll Cneut in de kinderliteratuurbeeldwereld, maar ook voorlopig niet ‘een Pinokkio’, maar ‘de Pinokkio’.