Edward van de Vendel

De trilogie is compleet. Na de eerdere boeken Zonder titel (bekroond met de Nienke van Hichtumprijs) en Neem nooit een beste vriend (bekroond met De Boon en Beste Boek voor jongeren) is er nu het derde en afsluitende boek over Joshua. Wist ik in mijn stukjes over de vorige delen niet hoe luid ik moest zeggen hoe fantastisch ik ze vond, nu weet ik het evenmin. Fantastisch dus, fantastisch, fantastisch.

Joshua zinkt weg in dit deel. Hij begrijpt zichzelf niet in zijn relatie met Lindsey, en hij voelt dat hij in cynisme vervalt. Hij ziet, net als zovele jongeren, de fucked-upheid van de wereld, maar hij kan er geen dapperheid of trots of richting of ambitie tegenover stellen. De liefde van Lindsey is niet genoeg, zijn vrienden zijn niet genoeg, en dan weet hij ook geen raad met het feit dat Zivan weer terugkomt, de belangrijkste persoon uit zijn vroegere leven. En ze komt ook nog eens niet alleen.
In dezelfde stijl en met dezelfde vaart uit de vorige delen zoeft Erna Sassen je door de bladzijden heen, en er valt ook weer veel te lachen. Maar het is lang lachen tegen de stroom in, in dit boek. Totdat er waarlijkheid door de bladzijden heen springt, de waarlijkheid van dieren en van vrienden.

Het boek komt daarna - en dus de serie ook - tot een ronduit prachtig besluit.
Daarnaast zijn er weer de fabelachtige tekeningen van Martijn van der Linden. Of het nu mensen of dieren zijn, of het nu beweging of stilstand is, of het nu gein of ontroering teweeg moet brengen: zijn beelden kunnen alle tegenstellingen aan. Ze zijn een schitterend duo, deze auteur en deze tekenaar, en die mooite brengt eigenlijk maar één downside met zich mee, namelijk: dat dit het laatste boek over Joshua was.