Edward van de Vendel

Vorig jaar verscheen Bryan Washingtons tweede boek, de roman Memorial (in het Nederlands: Aandenken) en ik was er helemaal weg van. Ik vond het een wonder van subtiliteit en ik wilde ook steeds maar doorlezen. Nu is ook zijn eerste boek, de verhalenbundel Lot, vertaald, en weer is het een van de beste boeken van het jaar.

Lot bevat dertien korte verhalen, waarvan de meeste samenhangen. Het gaat (meestal) over een jonge zwarte man, die heel wat weggaan meemaakt - zijn vader verdwijnt, zijn oudere zus begint een eigen leven met een 'whiteboy', zijn oudere broer sterft in het leger en zijn moeder, met wie hij nog een tijdlang een lokaal afhaalrestaurantje runt, verhuist uiteindelijk ook. De vraag is: blijft Nicolás (zoals hij in het laatste verhaal blijkt te heten) of probeert hij ook ergens anders een nieuw leven op te bouwen? Er is namelijk heel wat te ontvluchten: armoede, geweld, verleidingen die hem niet veel verder brengen. Maar er zijn ook de jongens, de mannen. En misschien is er zelfs één speciale jongen. Lot brengt alles met een heel precieze vaart in beeld, en we leven in de pagina's, we ruiken de stank, we zien het afval. En vooral: we horen de gesprekken, want wat een dialogen schrijft Washington!

Het is duidelijk: Bryan Washington is een schrijver om mee rekening te houden - niet voor niets zijn er aanbevelingen van Ocean Vuong en Barack Obama. Een bijkomende plus voor de Nederlandse uitgave is het feit dat het vertalen van Lot via een aantal workshops voor startende vertalers tot stand kwam. Iedereen nam één verhaal voor zijn, haar of hun rekening, en het sterke is dat de vertaling als geheel prettig vloeit en nergens uit diverse laptops afkomstig lijkt.