Edward van de Vendel

Wie af en toe mijn leestips tot zich neemt, weet dat ik een nogal groot fan van Jacques Vriens ben. Van zijn verantwoordelijkheidsgevoel als schrijver (altijd op de bres voor aandacht voor elkaar, voor luisteren en voor zorg) en van zijn vertrouwdheid: wie een boek van Vriens ziet weet dat het goed is. Ook Kermiskind, een uit zijn reeks historische boeken, is weer heerlijk om te lezen.

Je verdwijnt volledig in Rosa's verhaal (het meisje dat langzaam haar invloed laat gelden als dochter van een toneelspelend kermisechtpaar, en ook haar eigen bestemming ontdekt) en duikt onder in een bekend-onbekende wereld, namelijk die van de kermisexploitanten, en dan die van 100 jaar geleden. Er zijn heldere zinnen, er is soepelheid van taal en plot en er is, zoals altijd, ook nog wat méér: in dit geval toont Vriens ons hoe er in die tijd tegen homo's aan werd gekeken. Maar dat doet hij niet door er een zwaar en moralistisch verhaal van te maken, nee, hij laat opnieuw de aandacht, de zorg en het luisteren de overhand krijgen door middel van de reacties van de andere personages. Kermiskind straalt als de aangenaamste lentezon, en hoe tof is het dat we opnieuw kunnen zeggen: dit is weer een échte Vriens.