Edward van de Vendel

Ik wist niet dat stokpaardrijden een populaire bezigheid was onder met name jonge meisjes - maar wie het uit het Zweeds vertaalde Een eigen stal leest weet het wel, en niet alleen dat: als je dit extreem lieve boek uit hebt gelóóf je ook in de kracht van deze half fantasievolle half gymnastische bezigheid.
Maar behalve over het stokpaardrijden gaat dit boek vooral over de wat bezorgde Isra. Ze heeft een beste vriendin, Sara, met wie ze stiekem haar grote hobby beoefent, maar ze moet ook elke dag op tijd thuis zijn om haar moeder te helpen met voor haar broertjes en zusjes te zorgen. Isra is door schrijfster Angelica Öhrn levensecht neergezet, je ziet zo'n wat stil, teruggetrokken kindje voor je, dat haar wereldje gevonden heeft, en dat ook ziet dat dat wereldje bedreigd wordt. Natuurlijk komt het goed in dit boek, en dat gebeurt op de warmste manier.
Het boek is stiekem behoorlijk goed geschreven, getuige een passage als deze: 'Maar als ze echt stoppen met stokpaard rijden, blijft er niets leuks meer over. De wind in je gezicht, de wapperende manen van de stokpaarden. Het heerlijke gevoel als je steeds hogere hindernissen neemt. Dat is waar het leven om draait! Als zij en Sara stoppen met hun stokpaardavonturen, bestaat het leven alleen nog maar uit oppassen. Eindeloos oppassen.'
Ik zou zeggen: als je een heel toegankelijk, makkelijk boek wilt schrijven dat dicht bij de kinderen staat die net wat minder gezien worden en het van hun eigen fantasie moeten hebben, doe het dan zo.