Edward van de Vendel

Kyrian Esser is acteur en schrijver, en dus zijn de hoofdpersonen uit Dans, Panfilo, dans acteur en schrijver. Is het daarmee een autobiografisch boek? Misschien – maar zo simpel ligt het niet. Want op een wervelende manier laat Esser dit boek zowel vanuit Wouter als vanuit Tobias als vanuit een vertelinstantie die alles overziet, met de ene keer een ‘wij’, de andere keer een ‘zij’, eh… dansen. En op een even wervelende manier zet Esser de decors op, de straten van Parijs, de straten van Hamburg, parken in beide steden – tot het decor bijna letterlijk onder onze ogen ingepakt wordt en weggereden. En ook al wervelend is hoe de wereldliteratuur ingrijpt in dit boek. Soms letterlijk, als de ene jongen de andere jongen een exemplaar van Robert Walsers De rover geeft, en Esser dit opschrijft:

Is het een leuk boek, vraagt Tobias. Ik geloof van wel, al is het soms een beetje verwarrend, omdat je vaak niet weet wie er aan het woord is: de schrijver of het personage. Maar het is een vrolijke verwarring. Ja, en het zou niet kloppen als alles duidelijk was.

Een passage die behoorlijk programmatisch is. Maar er zijn nog veel meer boekpersonages die opduiken in een van de hoofden en op veel van de pagina’s. Een beetje verwarrend? Ja, maar het is een vrolijke verwarring.

En ook meer dan alleen vrolijk, want heel dit dansspel wordt gedragen door het verlangen tussen de jongens. Dat is zo invoelend, zo herkenbaar beschreven, zo mooi en zo meedogenloos ook – het maakt dit debuut van Kyrian Esser behalve interessant ook werkelijk stralend.

Conclusie: ik wist niet meteen wat ik kon verwachten van dit boek, maar al na twee bladzijde gaf ik me eraan over en vergaapte ik me aan wat deze auteur nu al kan, nu al durft. Hoe zal dat in komend werk zijn? Dans door, Kyrian, dans door.